Den Haag

Voorzitter,

Nadat de fractievoorzitters de begroting 2009 hadden mogen ontvangen, werd ik door de pers gebeld wat de SP ervan vond. Ik hoor het me nog zeggen: “dit is meer van hetzelfde; veel geld steken in grote projecten met het bekende groene sausje”.
Het zou mooi zijn als ik nu kon zeggen: “dat was het dan voor deze vergadering”. Als u dat ook maar een moment gedacht heeft dan kent u mij slecht.

Nog steeds gaat er naar mening van de SP onevenredig veel geld naar grote bouwprojecten. De pijn zit wat mij betreft niet alleen (meer) in sloop en nieuwbouw. Er wordt totaal voorbij gegaan aan het feit dat plannen onderling met elkaar zullen concurreren. De Haagse burger krijgt een stortvloed aan plannen over zich heen: van Scheveningen tot Kijkduin, van de Binckhorst tot aan de Erasmuszone en o ja: laten we de Internationale Zone vooral niet vergeten.

Opvallend daarbij is dat ik van coalitiepartijen vanuit de krant van alles verneem: van matigen van de bouwplannen, minder hoog en betere samenspraak…… Overigens niet alleen op bouwgebied, ook op onderwerpen als de Imargelden of radicalisering. Tijdens de commissie vergaderingen hoor je de VVD amper over de imargelden, maar na een incident hypen ze ermee in de krant. Zelfde wat betreft de radicalisering, tijdens de behandeling rept de PvdA niet over de As Soennah moskee, maar wel via de krant erop af geven.

Helaas moet mij van het hart dat ik hiervan zelden iets terughoor in de raad. Sterker nog meestal verneem ik dit soort geluiden uit de krant nà vaststelling van de diverse nota’s van uitgangspunten. Als ik het fout heb dan hoor ik het graag. Ik ga graag met u de inhoudelijke discussie aan in de desbetreffende commissie.

Waar ik nog niemand over heb gehoord, óók niet in de krant, zijn de effecten van een enorme wereldwijde kredietcrisis. Ik kom daar in een breder verband straks graag op terug

Voorzitter: in plaats van dat de coalitiepartijen met elkaar en met deskundigen de hei op gaan, of elkaar omhelzen in het ADO-stadion bij een indringende lijmpoging, zou ik liever hebben dat u eens het gesprek aan gaat met een gewone huisvrouw. Voor het gemak mevrouw An van Essen genoemd

De familie van Essen, mag ik u voorstellen: mijnheer werkt als ID-er bij een welzijnsorganisatie zijn vrouw An buffelt enkele uurtjes bij als thuiszorgmedewerker bij Meavita. Zij hebben twee bijna volwassen kinderen en een nakomertje…..

An weet aan het begin van iedere maand wat er te besteden is aan vaste lasten, de dagelijkse boodschappen, en geplande zaken als een tramabonnement of muzieklessen voor de kinderen. Met in het achterhoofd een potje voor tegenvallers, zoals kapotgaande wasautomaten Daarnaast mijmert zij over een nieuwe stofzuiger (dringend aan vervanging toe) en weet dat er nieuwe kleren moeten komen voor de kinderen. Ook beseft zij dat manlief droomt over een zuiniger en minder vervuilende auto. En zelf is ze dringend aan een nieuwe jurk toe.

Na het opmaken van de balans weet mevrouw An van Essen: teveel wensen met een klein inkomen. Dus prioriteiten stellen en keuzes maken. An kan dit goed, is het College hiertoe ook in staat?

An heeft alles snel op en rijtje:
“Als ik geen andere, rijkere vent vindt, wordt het lotto winnen of afzien”. Dus reageert zij als volgt: de onontkoombare uitgaven verdelen (vooral de ziektekosten niet vergeten!), boodschappen doen met een lijstje in de hand, vooral broekriem aanhalen en kleding bestellen bij een postorderbedrijf. Voor de andere milieuvriendelijke auto wordt het een lening bij Frisia: zij weet dat de consequentie daarvan is nog meer de broekriem aanhalen. Ik weet zeker dat An als laatste aan haar zelf zal denken: dat wordt een jurk van € 3 bij de kringloop.

Waarom val ik u hiermee lastig?
Omdat het omgaan met een gemeentelijke begroting niet veel anders is. Oké: ik geef toe de kinderen zijn wat lastiger en het zijn er wat meer.
De SP fractie heeft het even een beetje gehad met plannen waar de ambitie van afspat, maar waar de realiteit ver te zoeken is. Met de kredietcrisis in het achterhoofd wordt het tijd voor herbezinning. Voordat u het mij voor de voeten gooit: ik zeg dit niet om al genomen, democratische besluiten, open te breken. Maar om met elkaar te bezien wat wel of niet haalbaar zal blijken.
De krachtwijken staan voor wat betreft mijn fractie al snel op het lijstje van onontkoombare zaken: vergelijk het voor het gemak met de sport- en muzieklessen van de kinderen. Ik had bij de krachtwijken het idee dat het zou werken zoals het SP-plan “de buurt - de schaal van de toekomst”.

Want de buurt is een goede schaal om de publieke zaak te organiseren. Kleinschalige voorzieningen in de buurt brengen de menselijke maat terug en maken veel bureaucratische controle en toezicht overbodig. De buurt moet en facelift krijgen Een levende buurt, met voldoende voorzieningen, waar mensen elkaar kennen en tegenkomen, vergroot de betrokkenheid en vermindert anonimiteit. Een buurt waarin bewoners meer invloed en zeggenschap hebben, vergroot voor veel mensen het gevoel van verantwoordelijkheid van de eigen omgeving. Als het goed gaat met de buurten, dan gaat het meestal ook goed met de mensen die er wonen

Niet alleen in de krachtwijken, maar in alle wijken van Den Haag. Helaas stelt de laatste bespreking over de krachtwijken weinig gerust: stapels papier, met ik geef toe: prachtige ideeën, maar het geld ontbreekt jammerlijk. Op dit moment een tekort van zo’n € 13 mln. per jaar (in totaal zo’n 128 mln.).
Als dit nu werkelijk zo’n speerpunt is, laten we dan geld weghalen bij de prestige projecten. Als meedoen geld voor iedereen: laten we dit dan als eerste mogelijk maken.

Nu we toch zo huiselijk aan de gang zijn: laten we het eens hebben over de kinderen? Nee, ik bedoel niet de raadsleden. Die zijn weliswaar lastig, maar op een uitzondering na (de oppositie is aan het puberen) makkelijk tevreden te stellen.

Kinderen, zo zult u weten, gedijen het best bij duidelijke afspraken en regels
Haagse burgers zijn daarin niet anders. Ik begrijp dan ook werkelijk niet hoe de gemeente denkt weg te komen met de uitspraak van de Raad van State over Europol. Het is werkelijk niet uit te leggen dat dit College met instemming van voltallige coalitiepartijen besloten heeft tot het afgeven van een bouwvergunning zonder eerst iets te regelen met het bestemmingsplan. Willens en wetens voorbij gaand aan het feit dat hierdoor de bewoners van het Statenkwartier de juridische mogelijkheden wordt onthouden van beroep en bezwaar. Ik heb vanuit wandelgangen begrepen dat de gemeente van plan is dit trucje vaker toe te passen. Wat de SP betreft gedraagt het College zich hierbij als een valsspelende ouder. En het gaat helaas veel vaker mis: was er in het recente verleden de brief van twintig ontevreden bewonersorganisaties. Inmiddels is er ophef in Leidschenveen. Pikant detail: de coalitiepartijen in de raad hebben van alles geprobeerd om een voorstel van de oppositie tegen te houden snel in de wijk te gaan luisteren (lekker duaal!). Daarnaast is de voorzitter van de Werkgroep Masterplan Kijkduin gestopt met zijn inspirerende bijdrage. Citaat uit brief commissie Loosduinen: “Samengevat en vriendelijk geformuleerd luidt de conclusie dat wij de uitkomst van de discussies als teleurstellend hebben ervaren”.

Voorzitter, de SP vraagt om kleinschaligheid, de menselijke maat. Dit wordt niet alleen ingegeven door de mogelijke effecten van een kredietcrisis. We zijn elkaar kwijt geraakt, uit het oog verloren. Niet langer gewend elkaar aan te spreken op dingen die niet goed gaan. Voorbeeld hiervan is de uitholling van de thuiszorg. Er is een beduidende toename van de klachten. Bij de nieuwe aanbesteding zal de SP aandringen op meer kwaliteit. En dan bedoel ik echt kwaliteit, voor zowel cliënt als medewerker. Fatsoenlijk loon en CAO

Al sinds 2003 weten we dat het sprookje van de ID-ers zou gaan veranderen. Bij de behandeling van de voorjaarsnota heeft de SP fractie aandacht gevraagd voor deze realitysoap. Door het indienen van een motie hoopten wij duidelijkheid te kunnen verschaffen over hun toekomst. Helaas koos de democratische meerderheid voor een opsomming van onduidelijke oplossingen in de toekomst. Het is vandaag 25 september 2008: nog 3 maanden te gaan en nog geen echte oplossingen.

Banen in het kader van schoon, heel en veilig waren al eerder veilig gesteld. Stel je voor, dat de straat niet geveegd wordt, dan wordt je weggezet als een slordige huisvrouw; dat kunnen we niet hebben. Veel ID-ers uit, laat ik het maar noemen de ‘vergeten groep’ zijn werkzaam bij welzijn, onderwijs, sport, kunst en cultuur. Ik durf de stelling aan dat zij het cement vormen van de samenleving. Zij maken het leven leuk: met theatervoorstellingen en speeltuinen, maar ook die arm om je schouders als het even niet meer gaat. Het is jammer dat geen van u allen de tijd heeft genomen vanmiddag even te komen kijken bij de ID-manifestatie. Daar werd uitstekend getoond waar het om gaat!

Om het toekomstige gemis in kaart te brengen heeft de SP een enquête afgenomen onder de werkgevers van ID-ers. Dat rapport bevindt zich in een afrondende fase en zal u voor de behandeling van de begroting in de commissie SWEI in uw postbakje vinden.
Als u het vanavond geregeld kan worden zonder ons rapport: ook geen bezwaar. U zult mij niet in de weg vinden !

Iets anders dat we moeten regelen zijn de voorzieningen voor de rekenkamer. Vanwege de eerder gemaakte keuze van budgetneutraliteit, moet de rekenkamer enorm veel werk gaan verzetten door de inzet van stagiaires. Wat als dat niet lukt? Wat als de seniormedewerker te kampen krijgt met afwezigheid door ziekte? De rekenkamer is een geweldig instrument van en voor de raad, hier mag wat de SP betreft niet op beknibbeld worden. Wij zullen de mogelijkheden gaan bezien.

Voorzitter, al ben ik nog lang niet klaar met de verhalen van de familie Van Essen, ik moet komen tot een afronding. Pa en Ma van Essen kregen een vreselijke ruzie. Niet omdat pa uit de kast kwam, ook niet omdat Ma een multimiljonair aan de haak sloeg. Maar omdat pa zonder overleg met vrouw en kinderen een grote lening verstrekte aan zijn vriend HTM. U weet wel: die lening van € 7 miljoen waarin beslotenheid over gefluisterd is. Dat besluit dat, tijdens de vakantie buiten medeweten van de raad genomen is.
Wij komen hier nog over te spreken in de commissie. College, u heeft het over zich afgeroepen de SP blijft nog even puberen!