Den Haag

Dit opinieartikel van SP-gemeenteraadslid Aisha Akhiat is tevens gepubliceerd in de Den Haag Centraal van 13 juli 2017. Van Marnix ‘Masterplan’ Norder naar ex-kraker Joris Wijsmuller. Het was een spraakmakende wisseling van de wacht op de portefeuille wonen, die hoop gaf op een activistische aanpak van de woningnood. Inmiddels zit het college in de herfst van haar termijn en heeft de gemeenteraad volop kennis kunnen maken met de modus operandi van wethouder Wijsmuller (Haagse Stadspartij). Het is dan ook tekenend dat wij hem de afgelopen jaren vaker op de schoot van de woningcorporaties aantroffen dan op de barricades.

In het coalitieakkoord is de ambitie opgenomen dat 30% van de nieuwbouw sociaal moet zijn. Zelfs de VVD zegt niet aan dit principe te willen tornen. Maar de afgelopen jaren bleek deze ‘30%-norm’ boterzacht. In 2015 bestond slechts 2,2% van de nieuwbouw uit sociale huurwoningen. Vorig jaar haalde het college met veel pijn en moeite de 6%. Waar de prestatieafspraken met de woningcorporaties uitgaan van 450 nieuwe sociale huurwoningen per jaar, werden er in 2016 slechts 190 opgeleverd. Saillant detail is dat 155 van deze woningen zich bevinden in een DUWO-studentencomplex in de Harderwijkstraat. Hoewel studentenwoningen natuurlijk ook hard nodig zijn, dragen deze woningen echter amper bij aan het terugdringen voor de wachtlijst voor reguliere sociale huurwoningen.

Al jaren pleit de SP voor scherpere prestatieafspraken. Wat zijn deze afspraken immers waard als het niet naleven hiervan geen enkele consequentie met zich meebrengt voor de woningcorporaties, behalve hooguit een verbaal standje van de wethouder? En wat heeft men aan het bij lange na niet gehaalde streven van 450 nieuwe woningen per jaar, als er in 2016 maar liefst 430 sociale huurwoningen zijn geliberaliseerd? Daarom pleitte de SP samen met de PvdA bij de behandeling van de Woonvisie voor bindende én netto prestatieafspraken, waarin de norm voor sociale studentenhuisvesting apart is geformuleerd. Hoewel Wijsmuller nota bene erkende dat de Woonvisie de basis moet bieden voor de volgende prestatieafspraken, wilde hij van deze voorstellen niets weten. Het is volgens Wijsmuller namelijk aan een volgend college om zich te buigen over de inhoud van een nieuwe set afspraken met de woningcorporaties. En zo werd iedere discussie over het aanscherpen van de bouwafspraken consequent doorgeschoven door deze wethouder: eerst moest de raad wachten op de Agenda Ruimte voor de Stad, vervolgens op de Woonvisie, nu weer op de verkiezingen.

Medestanders van Wijsmuller verwijzen steevast naar veelbelovende plannen voor de toekomst. Zo zouden er dit en volgend jaar duizenden goedkope woningen in productie gaan. In dat licht is het echter opmerkelijk dat Wijsmuller de oproep van de SP om de in 2015 en 2016 opgelopen bouwachterstanden met een actieplan in te halen in de wind sloeg. Terwijl de norm van 30% sociale nieuwbouw voor de SP altijd een keiharde ondergrens is geweest, acht de wethouder het niet realistisch om hem voor de verkiezingen op deze norm af te rekenen. “In gelul kun je niet wonen” is een alom bekende uitspraak van PvdA-politicus Jan Schaefer. Helaas kun je in gelul wel besturen, zo blijkt als we de balans opmaken van ruim drie jaar Wijsmuller als wethouder wonen.